LEON HOES OVER ONDERNEMEN IN TIJDEN VAN CRISIS
Zondag 15 maart. Het is redelijk weer en in het kader van social distancing ga ik niet naar de indoor speeltuin met de kids, maar besluit ik met mijn zwager te gaan klussen: een loftdeur maken in de keuken, ik wist niet dat ik zo handig was…Uiteindelijk met de gezinnen de persconferentie van Rutte bekeken, een lichte shokgolf ging door de woonkamer. Horeca, scholen, sportscholen, alles dicht: het einde van de wereld.
Dinsdag begint mijn werkweek, dus ik ging vol goede moed weer aan de gang. Het atelier was al beduidend stiller dan anders. Het werk waarmee we normaal 2,5 dag bezig horen te zijn met drie man op het atelier, was nu in een dikke ochtend door twee man weggewerkt. Dit gaat wat worden de komende weken, dacht ik nog. Zéker na de tragere start van het jaar op het atelier; dat heeft nu eenmaal met de seizoenen te maken. Ik heb mijn ouders die vroeg in de week (en het seizoen) naar Texel gestuurd, daar kunnen ze nog enigszins "los" lopen en zijn ze niemand tot last want ja, als ze in Alkmaar zijn komen ze toch dagelijks op de zaak "hangen" en vinden ze altijd wel een "klusje", met alle gevolgen van dien. Is het niet voor hun eigen gezondheid, dan wel voor de mensen om ons heen.
De rest van de week zette ik vooral de laatste orders van de afgelopen weken in prodcutie en zorgde ik ervoor dat alles op tijd binnen zou zijn, voordat één van de ateliers waarmee ik werk niet meer zou kunnen leveren. Trekken, pushen, leverdata bevestigd krijgen; het lijkt allemaal te lukken. Dat is fijn en een stresspuntje minder.
Op zaterdagavond 21 maart kwam er via via een vraag vanuit het NWZ ziekenhuis in Alkmaar: of we mondkapjes konden maken en/of we een bedrijf wisten die dat eventueel kan doen. Mijn team zat al een dikke week thuis, dus capaciteit te over. Ik probeerde door verder te vragen informatie over de vereisten te krijgen. Welk model, welk materiaal en hoeveel stuks. Blijkbaar waren het ingewikkelde vragen, het moest een FFP2 masker zijn, maar eigenlijk was elk berschermend artikel voldoende. Ik begon direct met het maken van twee samples en leverde ze die zondag nog aan het ziekenhuis aan.
Maar helaas bleken er toch meer haken en ogen aan te zitten. Het mondkapje moest wel van een specifiek materiaal gemaakt zijn, een specifiek model zijn, etc. Maar een ander ziekenhuis maakt ze ook zelf, dus of ik die even wilde bellen met de vraag welk materiaal ze gebruiken en of ze de patronen van het model willen afstaan. Dat is een hel om doorheen te komen, je verwacht hier toch een veel grotere landelijke coordinatie, maar dat blijkt lastiger. Helaas moest ik dat project dus loslaten.
Op maandag 23 maart is er een nieuwe persconferentie met de boodschap dat we nu toch écht binnen moeten blijven en afstand moeten houden. Ik had eerlijk gezegd een totale sluiting van alle non-food winkels verwacht, dus toch een soort van vage hoop dat het snel goed komt! Aan de andere kant…. Die 1,5 meter is toch behoorlijk lastig als je maten moet nemen bij mensen, of als je net dat ene kraagplooitje wilt weg spelden. Hoe ga ik dat oplossen?
Daar is geen oplossing voor, er zit niets anders op. Met pijn in het hart moet ik besluiten de deuren te sluiten. Waar ik vorige week nog aan het pushen was om alles gemaakt te krijgen, moet ik nu voor sommige klanten kijken of ik het pak kan annuleren. Want ja, hun huwelijk is met enkele maanden, zo niet een heel jaar uitgesteld. Wat een ongekende situatie.
"Mijn vrouw werkt bij de KLM en had net per 1 maart onbetaald verlof gekregen."
Na het uitgaan van de nieuwsbrief en het online zetten van mijn vorige blog, krijgen we veel positieve berichten. Mensen vinden het een verstandige, dappere en moedige keuze. Op afspraak ben ik gewoon open en helpen we iedereen met gepaste afstand, we werken immers ook nog voor andere bedrijven. Want we verlenen nog steeds onze atelierdiensten, winkeliers kunnen ook moeilijk zonder ons. Schouders eronder en door blijven gaan.
Hoe gaat het thuis? Mijn vrouw werkt bij de KLM en had net per 1 maart onbetaald verlof gekregen. Mariska wil namelijk fulltime als yoga docente aan de gang, daar ligt al jaren haar passie en soms moet je dan je gevoel volgen. De start was veel belovend, een leuk aantal vaste lessen als ZZP'er stonden al in de agenda. Niet veel, maar het leek een mooie basis. Die basis kwam ook abrupt ten einde op die bewuste zondag 15 maart. Tussen de wal en het schip.
Ons bedrijf is gezond en ik ben achteraf blij dat we in de gekte van de huizenmarkt vorig jaar niet iets nieuws, iets groters hadden gekocht. En die auto waar ik al jaren van droom, die kan ook nog wel even wachten. Eerst met z'n allen gezond blijven, het bedrijf door de crisis heen leiden en dan zien we wel weer eens verder.
Dat het nu wat rustiger is, betekent niet dat we stil zitten. In tegendeel, het is een mooi moment om de winkel weer eens lekker uit te soppen, een kwastje langs de muren te trekken, de website bij te werken, de socials verder uit te bouwen en vooral plannen te maken voor de toekomst. Een dameslijn, of een tweede winkel in een andere stad? Toch meer eigen modellen en collecties opzetten op gebied van knitwear, jeans en chino's: allemaal op maat. Zoveel plannen en ideeën, dáár ben je immers ondernemer voor. Stilzitten doe ik ver na mijn pensioenleeftijd wel en dat moment duurt gelukkig nog heel erg lang!
Take care en stay safe!
Altijd als eerste op de hoogte van nieuwe collecties, mooie stoffen, nieuwtjes en handige informatie over Hoes Tailors? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief!
.jpg)
.jpg)